Inmiddels is het oudejaarsdag en begint over enkele uren een nieuw jaar. Net als veel dingen het doen, vond ik het ook tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar. Niet zozeer op het vlak van Klinefelter, maar des ter meer op mijn persoonlijke vlak.
Het jaar begon wat bijzonder. Ik had ervoor gekozen een carriereswitch te maken voor het werk in loondienst en kwam in eerste instantie terecht bij twee verschillende thuiszorgorganisaties waarbij ik bij één meer werkte als huishoudelijk hulp en bij de ander juist meer als begeleider thuis, al werk ik daar gecombineerd op dit moment. In het werk had ik meer contact met verschillende mensen en ik moet eerlijk zijn: ik heb daar wel onwijs veel van geleerd, wellicht wel meer dan ik zou willen toegeven. En ik heb nog steeds het gevoel dat ik nog niet uitgegroeid ben ik dat opzicht. Ik heb mij namelijk verder aangeleerd mij ontvankelijker op te stellen naar de cliënten, hoewel ik het dan niet altijd met mensen eens zijn, kunnen woorden als “Ik denk daar anders over.” toverwoorden of een toverzin zijn om een escalatie of het omzetten naar een negatieve sfeer uitstekend helpen te voorkomen. Ik heb geleerd dat het soms niet relevant is om mijn mening daarin te delen en dat het soms relevant word op het moment dat de ander daar om gaat vragen. Daarnaast heb ik gezien dat de kwaliteit van mijn werk wel vrij hoog ligt ten aanzien van collega’s en dat het soms schrikbarend is hoe ouderen wonen door hulp te krijgen van een collega die (in mijn ogen) niet goed weet waar hij of zij (meestal een zij) mee bezig is. En dat is ontzettend jammer! Zeker wanneer je de collega opbouwende kritiek wil geven, werd dat het afgelopen jaar niet altijd gewaardeerd. Ik ben dan ook daarin voorzichtiger geworden en stel vaker eerst de vraag of iemand open staat voor feedback alvorens ik die geef. Echter is dat ook een proces welke ik door moest gaan (vallen en opstaan) voor ik dat door had.
Ik leerde ook gaande weg dat ik mij echt betrokken voelde voor mijn cliënten. Ik ervaar dat persoonlijk als iets positiefs en daardoor deed ik ook vaak net het stapje meer dan mijn collega’s die het werk deden omdat ze dat moesten doen. Ik heb een deel van mijn netwerk gecreëerd in de loop van de maanden en merkte dat mijn observaties en de acties daarna echt wel leidde tot resultaat, zoals dat een mevrouw eigenlijk zelfstandig ook wel naar vriendinnen wilde, maar geen mogelijkheid er toe had, maakte ik de connectie met de WMO na toestemming van de cliënt eigenlijk bijzonder rap (binnen enkele weken) de mogelijkheid gehad om een zelfstandige taxipas te krijgen naast de taxipas van haar man. Iets waarbij ze vooraf had gedacht; dat word hem niet. Het is toch iets wat ik dan graag doe, omdat het mij het gevoel geeft het verschil te kunnen maken voor de persoon in kwestie in een tamelijk snelle periode. Daarbij is het overigens ontzettend handig dat ik wat anatomische en fysiologische kennis heb opgedaan en dat ook beter kan inschatten, al groei ik daar met de dag nog steeds in.
Tegelijkertijd werd de samenwerking met de verzorgenden en verpleegkundigen op diverse plekken ook hechter en leidde dat tot een bijzonder mooie samenwerking. Eigenlijk hoe de zorg 2.0 geregeld zou moeten zijn, maar waar ik zelf vaak het initiatief toe nam. De tak huishoudelijk hulp / huishoudelijke verzorging is namelijk iets wat door de WMO tot stand komt (soms de zorgverzekeraar) en heeft tamelijk veel tijd. Zo is de standaardindicatie in de gemeente Groningen 2,5 uur per week. Als je zelf wat geld steekt in je werk (of in professionele reinigers) zoals ik dat doe, kun je niet alleen sneller je werk doen, maar is het ook efficiënter en de schoonmaak is van hogere kwaliteit. Dat doe ik al vrij snel door iets anders te denken dan veel van mijn collega’s die de “huishoudsopjesmethode” toe passen. Anyway, weer terug naar waar ik naar toe wilde: de zorg 2.0. Iets waar veel collega’s nog niet zo mee bezig zijn, die houden het bij hun taak, terwijl het zo mooi kan zijn om alle disciplines met elkaar te verweven in de thuiszorg. Dus ook samen te werken met de verzorging. Daarvoor moet je denk ik wel over wat extra competenties beschikken, maar toch, als het kan is het mooi. Ik heb namelijk veelal tijd over bij cliënten, zeker als alles op de rit staat en enkel alleen bijgehouden hoeft te worden. En door de samenwerking kan ik de tijd die ik over heb besteden aan zorggerelateerde taken. En eigenlijk is het heel mooi dat hiertoe de mogelijkheid is, omdat ik meer doe dan wat mijn functie in zou houden. Ik ben ook gemiddeld langer bij de cliënt, dus ik heb ook volop de mogelijkheid de cliënt te observeren en met de verzorging te sparren over wie wat zou kunnen doen. Maar het kriebelt mij ook enorm om toch weer verder te leren richting de verzorgende taken en daarin had ik ook bijna een sollicitatiegesprek kunnen hebben afgelopen maand om via de constructie werken en leren mij op te laten leidden tot verzorgende. Echter toen ik de uitnodiging kreeg, bleek ik op een andere locatie dan beoogt te moeten komen en mij toch te ver weg was voor mij op dit moment, dus besloot ik keurig mij af te melden. Echter na contact met de verzorging waar ik nu al actief mee samen werk heb ik ook bij hun een advies gevraagd hierin naar mogelijkheden bij hun organisatie en ze konden mij dan niet een werken en leren-mogelijkheid geven, maar gaven wel aan dat ik bijvoorbeeld de opleiding via een thuiscursus kon doen en dan de stage bij hun komen volgen voor mijn diploma. Daarbij gaf de contactpersoon zelfs aan dat zij mij zeker een plek kunnen bieden en als ik dan toch ergens anders mijn stage wil doen, dat ze mij met alle liefde willen helpen met referenties e.d. omdat ze mijn werk en werkwijze kennen. Dus de kans is groot dat ik volgend jaar hierin de opleiding ga starten. Ik moet alleen nog een keuze maken via wie.
Tenslotte ben ik de laatste maanden weer op dieet. Na al die koekjes, koek en dergelijke die je bij cliënten krijgt (en moeilijk nee kon zeggen) toch wel in kilo’s aangekomen. Dus begin november nam ik een beslissing om weer strikter op de lijn te letten met enig resultaat dat ik nu een kilo of 15 kwijt ben. Dus wel weer prima. Ik ben er voor mijn gevoel nog niet, al voel ik me er wel happy mee, maar ga ik nog vrolijk door in 2017.
Voor nu wens ik ieder een goed, gelukkig en liefdevol 2017 toe en tot de blogs volgend jaar!