Soms moet je afscheid nemen, ook al is dat niet zo leuk. Al tijden liep ik tegen het gegeven aan te hikken, maar gisteravond toch maar eens de kogel door de kerk geschoten… Al jaren gaat het bergafwaarts, ondanks de meerdere goede voornemens die we traditiegetrouw jaarlijks beschreven op de kerstkaarten die we elkaar stuurden merk je dat die oude vriendin, niet meer de persoon is zoals je die ten kwam en natuurlijk, ook ik ben veranderd en een weg in geslagen. We zijn beiden volwassener geworden, elk op een andere manier en op een bepaald moment, is het gevoel, de klik, verdwenen…
Na 9 jaar, hebben we dan maar besloten dat het beter zou zijn (al denk ik dat ik de grootste rol heb gespeeld) om meer afstand van elkaar te nemen, in onze vriendschap. We hebben lief en leed met elkaar gedeeld, maar de momenten dat het zo automatisch ging, die zijn voorbij. De laatste jaar vertelde ze mij al niet meer zoveel, en andersom… had ik die behoefte ook niet meer. Door haar scholing is ze vrij “professioneel” veranderd. Eigenlijk heb ik al tijden geleden de afscheid van de oude vriendin genomen, de vriendin waar ik zo lekker mee kon knuffelen, kon praten terwijl ze luisterde zonder haar mening klaar te hebben staan en dat als ik het toch anders deed en mijn eigen ervaring opdeed, niet achteraf te horen kreeg “zie je wel dat ik gelijk had”. Ik miste dat steeds meer en merkt aan mijn houding, dat ik ook emotioneel afstand tot haar begon te nemen en ook niet meer dingen ging delen, puur omdat ik geen behoefte dan heb aan een gesprek met de therapeut-vriendin. Soms heb ik ook gewoon de behoefte om gehoord te worden, zonder enige mening erover terug te krijgen… Dat er echt geluisterd word en niet je gespiegeld word of de theorie achter de emoties… Nee, daar heb ik gewoon niet altijd de behoefte aan en ik merkte daardoor ook dat ik bewust dingen ging verzwijgen voor haar; simpelweg omdat ik geen zin in haar mening had.
De laatste maanden begon mijn allergie steeds meer te kruipen waar het niet had moeten zijn in een vriendschap… Dus eigenlijk met negatieve signalen, of dat ik bewust even niet op haar berichtjes via Whatsapp / Telegram reageerde en dat is niet goed… Dus gisteren maar eens gezegd dat ik die behoefte niet heb, dat ik een vriendin wil die ook “troost” kan bieden met een knuffel en niet met een mening klaar staat keer op keer, omdat ik daar lang niet altijd de behoefte in heb… En dat we misschien toch nu maar ‘officieel’ en bewust met contact moeten gaan verminderen, eigenlijk in de weg zoals we die al waren in geslagen, inmiddels zo’n jaar terug ongeveer, maar nu is het ook uitgesproken. Aan de ene kant is het kut, kut omdat ik niet veel vriendschappen heb waar ik echt een goede band mee heb en alles in kwijt kan, maar aan de andere kant, op het moment dat het niet meer gaat, dat de sfeer er niet meer is zoals die wezen moet en je niet eer echt de behoefte hebt om alles te delen, tja… wat stelt het dan nog voor? Helemaal omdat we toch wat verder van elkaar wonen en niet altijd direct bij elkaar kunnen zijn en het toch al vooral digitaal contact is…
Soms moet je daarom ook afscheid nemen… Afscheid nemen van de vriendschap en beseffen dat het niet meer zo zou worden als het ooit was. En ondanks dat het contact niet weg is, en niet definitief, voelt het wel even zo, maar ben er wel van overtuigd dat het beter is zo…