Pleegouder worden: een reële optie?

Wanneer je het syndroom van Klinfelter hebt (en dan bedoel ik niet de mozaïek variant), dan ben je getekend dat je niet op een natuurlijke weg kinderen zult krijgen. Deze route, die ik vanaf mijn puberteit al had uitgestippeld, is definitief verleden tijd en in de afgelopen weken heb ik hier flink mee gepuzzeld. Wat zijn dan nog de opties die je kunt hebben als Klinefelter-man als het gaat over het vervullen van een kinderwens. In het boek Ik en mijn Klinefelter heb ik hier ook uitgebreid over beschreven, over welke stappen er doorlopen worden en dergelijke. Mede voor het boek, mede voor mijn eigen reden, ben ik afgelopen dinsdag bij Elker geweest, de organisatie die in Groningen bemiddeld en werving doet op het gebied van pleegzorg. Want is pleegzorg nou eigenlijk een reële optie wanneer je niet op een natuurlijke weg kinderen kan krijgen.

Wanneer je niet op een natuurlijk weg (als man) kinderen kan krijgen, dan zijn er natuurlijk nog diverse opties. Zo zou je heel cru gezegd een vrouw kunnen treffen met kinderen die je als je eigen opvoed. Daarnaast zou je kunnen overwegen om oppas-werk te doen, een adoptieprocedure in te gaan, te gaan werken met kinderen of… pleegouder worden. Aan elke vorm zitten voor en nadelen, wat met name te maken heeft met de procedure van de vorm. Natuurlijk in de eerste optie een vrouw met kind is de hoogste voorwaarde dat het moet klikken tussen je partner en jezelf en natuurlijk met het kind en jezelf. Daarnaast is het in mijn ogen best fout om alleen opzoek te gaan naar een partner mét kinderen. Oppas-werk; eigenlijk doe je dan relatief weinig, je hebt af en toe een avondje waarbij je oppast op misschien een vast adres, of meerdere. Echter zou je dat misschien al snel als “werk” zien.
Dan heb je eigenlijk nog twee opties die in de buurt komen van het opvoeden van kinderen, danwel zorgen voor kinderen. En in mijn ogen zijn dat adoptie en pleegzorg. Het grootste verschil in adoptie en pleegzorg is dat bij adoptie het kind ook juridisch van jouw word, en je het kind kan vormen naar je eigen waarden en normen, zonder een tussenliggende instantie. Bij pleegzorg, zorg je enkel voor het kind, maar altijd in overleg van de begeleider en voogd die is aangesteld door Jeugdzorg Nederland. Echter ken je binnen de pleegzorg weer verschillende vormen, zoals crisisopvang waarbij je gemiddeld tussen de drie en zes maanden een kind op vangt, “permanente” pleegzorg, waarbij het kind gedurende een langere periode, tot hen 18e levensjaar, bij je kunnen verblijven en tenslotte deeltijd pleegzorg, wat is onderverdeeld in weekend-pleegzorg en vakantie-pleegzorg.

Nu spreekt voor mij deeltijd pleegzorg wel aan, met name de weekend pleegzorg, gezien ik ook nog een eigen bedrijf heb dat in ontwikkeling staat. Dus inmiddels heb ik het aanmeldformulier al ingevuld… Het is alleen nog een kwestie van deze op de bus doen. En dan gaat het vervolgtraject lopen. Er word uitgebreid onderzoek gedaan naar mijn kunnen in opvoeding, gezondheid, of ik in aanraking ben geweest met justitie en dergelijke. Gelukkig maar denk ik zelf: Je hoort zo vaak negatieve verhalen over pleegzorg, maar natuurlijk gaat het vaak ook goed, en kun je op deze manier toch nog iets bijdragen en kom je wat dichterbij je eigen kinderwens. Als dit goed is bevonden, moet ik een verplichte cursus doen, om je alle ins en outs wat betreft pleegzorg aan te leren en je zwakkere competenties te versterken. En als je het gehele traject hebt afgelopen, zou je eventueel een match kunnen krijgen. Echter word er altijd gekeken naar de wensen van de biologische ouders, het kind en wie jij bent als persoon en of dit gaat passen. In het gehele voortraject is het mogelijk om te zeggen: ik zie af van het pleegouderschap. Echter is die mogelijkheid er natuurlijk ook vanuit pleegzorg, die je daardoor in bescherming neemt om niet een pleegkind “aan te bieden”. Al klinkt dat een beetje raar alsof het handel is, maar zou even niet weten hoe ik dat anders kan verwoorden.

Het grootste verschil ook tussen adoptie en pleegouderschap, is de termijn hoe lang je bezig bent. Bij adoptie kan het wel tien jaar duren, voordat je daadwerkelijk het kindje in de armen kunt sluiten. Daarentegen is pleegouderschap een veel korter traject. Op het moment van goedkeuring door de Raad van de Kinderbescherming, dat zes tot acht weken duurt na het insturen van het aanmeldformulier, duurt het gemiddeld negen á tien maanden voordat er een match kan gaan plaatsvinden. Echter kan dit ook langer duren: het kan zijn dat er niet gelijk een match gevonden word en kan dit ook opgerekt worden naar bijvoorbeeld twee jaar.

Ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen, en of ik in aanmerking kan komen. De indicatie syndroom van Klinefelter zou volgens de voorlichtster geen probleem moeten zijn, want dit heb ik achteraf onder vier ogen gevraagd. Het heeft namelijk geen fysieke danwel emotionele beperkingen. Ook als alleenstaande zou je pleegouder kunnen zijn, wat in mijn geval wederom gunstig zou zijn. Het is nu vooral een kwestie van afwachten. Maar dat is iets, waar ik inmiddels al veel oefening in heb gehad.