Ik begon ooit Ik en mijn Klinefelter als blog om taboes te doorbreken. En hoewel ik soms even moet nadenken of het wel zo verstandig is om iets wel of niet te delen. Heb ik hier ook een tijdje over nagedacht, zou ik het wel of niet doen? Ik besluit om het wel te doen. Want eigenlijk is het een groot taboe, incontinentie, terwijl zo gemiddeld 10 tot 20% van de mensen incontinentieklachten heeft in meerdere of mindere mate. Terwijl er eigenlijk wel hele goede producten nu tegen zijn te vinden.
In mijn geval heb ik nog de lichte vorm van incontinentie. Het is eigenlijk al een paar jaar geleden begonnen, toen er veelal na het plassen, toch druppelsgewijs urine in het ondergoed terecht kwam. In eerste instantie probeerde ik dan ook alle “truukjes” die je leert in je zorgopleiding toe te passen. Dus zittend naar de toilet, goed rechtop zitten bij het uitplassen, schudden na gebruik, echt de tijd nemen om uit te plassen etc. En op een bepaald moment, werkt het gewoon niet meer.
Steeds vaker merkte ik op dat er dan toch bij het opstaan of bewegen wat urine in het ondergoed kwam en ook de volume nam toe. En hoewel je allerlei truukjes toepaste om het te verbloemen, werkte het allemaal net niet en als ik dan toch wat urine van mezelf rook, werd ik er alleen maar ongemakkelijker van, vermeed ik bepaalde situaties en hoopte ik vooral dat een ander dat niet merkte.
En toch is het gek, je werkt dan in de zorg en je weet wat de mogelijkheden, maar het toch niet willen toegeven, want dat voelt toch als een soort achteruitgang. Het is ook wel verder achteruit gegaan naar mate de functionele tremor aan het licht kwam, werd ook de incontinentie meer. Uiteindelijk kocht ik dan ook eerst zelf materiaal, nadat ik proefpakketjes had geprobeerd van verschillende aanbieders. Want uiteindelijk wil je ook wel dat het toch wel een beetje lekker zit en dat het aansluit bij je lijf. Bovendien moet je, voor je incontinentiemateriaal vergoed krijgt, tenminste 6 maanden klachten hebben.
Oplossingen
Hoewel je dus in eerste instantie nog kan werken aan je bekkenbodemspieren (werd meegenomen in mijn oefentherapie), had dit bij mij al geen effect omdat ik alle truukjes al eerder had toegepast. Dus de enige oplossing die er voor mij nog lag was absorberend verband zoals ze dit netjes noemen. Andere woorden die hiervoor gebruikt worden in de volksmond zijn termen als inleggers, inlegkruisjes of luiers.
De materialen bestaan er in verschillende formaten, ook is er verschil in vorm tussen de mannelijke en vrouwelijke incontinentiemateriaal als het gaat om de kleinere formaten. Daarbij is het formaat die dan wat zegt over de hoeveelheid vloeistof die het kan opvangen, al is het wel zo dat het op een bepaald moment gewoon niet prettig meer zit, ondanks dat je misschien nog maar een deel van de totale volume benut hebt. Het voelt dan wat vochtig en klam aan. En dan is comfort ook weer van belang. In de warme zomermaanden heb je ook nog dat het broeit. In dat geval verwissel ik gewoon eerder het verband, het moet namelijk nog steeds comfortabel zijn. Maar om het niveau van comfort te halen bij inleggers, zoals ik dit heb, speelt ook het ondergoed zelf een belangrijke rol. Zo merkte ik al vrij snel op dat alle boxershorts met knoopjes niet prettig meer zit; de inlegger heeft dan gewoon niet voldoende ondersteuning om goed te blijven zitten.
Huidzorg bij incontinentie
Tenslotte komt er nog een ander dingetje kijken: de huidzorg. Want het broeit, het is vochtig. De kans op huidproblemen is er dan. En toch word dit vaak er niet bij verteld. Mensen grijpen ook vaak naar zinkzalf of sudocrème. Een van de domste dingen als je het mij vraagt. Allereerst: veel mensen gebruiken véél en veel te veel van dit spul. Dan gaat het korrelen en juist irriteren. Een tweede punt is dat sudocrème en zinkzalf vaak maar 10 of 15% zinkoxidesmeersel bevat. En dat is te weinig om echt goed te werken. Voor een goede zinkzalf gebruik je iets met tenminste 20% zinkoxidesmeersel, super dun (je moet na aanbrengen eigenlijk zoiets hebben van; heb ik er wel wat opgesmeerd) en het belangrijkste; de indicatie. Dus de huid moet echt vochtig zijn. Is dat het allemaal niet, dan is een barrièrecrème eigenlijk een beter idee. Het beschermd de huid bij roodheid en irritatie. Ook dat smeer je weer dun uit. Het zorgt ervoor dat zowel de vocht- als vetmoleculen in de huid op peil blijven, maar geeft ook een beschermlaagje naar buiten om te voorkomen dat vocht, of in dit geval dan vochtmoleculen met een lagere zuurgraad (i.v.m. dat urine zuurder is dan de huid) de huid bereiken én dan gaan irriteren. En dat maakt het ook een wezenlijk anders product dan zinkoxide: zinkoxide heeft namelijk de eigenschap om vocht aan zich te binden, niet om vocht te weren. Zinkoxide droogt de huid dan ook uit, terwijl je deze wil verzorgen. En dat doet een barrièrecrème wel weer.