In mijn vorige blog van 8 augustus liet ik het al weten, dat ik zo emotioneel was en dergelijke. Ik heb daarin ook aangegeven dat het al niet lekker liep met mijn vriendin, of eigenlijk is het nu mijn ex-vriendin geworden. Ik was de laatste 3 weken alleen nog maar aan het vechten, vechten dat de relatie nog enigszins in stand gehouden kon worden, vechten voor een toekomst, maar ondanks dat ik duidelijk mijn grenzen had aangegeven die zeer nabij zouden zijn, was het vechten voor niets geweest, omdat het gevecht helaas eenzijdig waren.

Het begon op zondag 21 juli spontaan als donder en bliksem bij een heldere hemel. Mijn ex-vriendin kwam weer bij mij thuis nadat ze een weekend bij haar ouders was geweest en zat ze niet zo lekker in haar vel. Daarover zijn we in gesprek geraakt en heb ik geprobeerd de chaos in haar hoofd wat meer te kunnen ordenen. Hieruit kwam uiteindelijk heel pijnlijk dat ze ineens meer ruimte wilde, omdat ze anders bang was dat ze zich zou irriteren aan mij omdat factoren buiten de relatie niet lekker liep. Vol emoties toen en samen te huilen, hadden we besloten dat we dan elkaar meer ruimte zouden geven en dat ze in plaatst van bijna elke dag en nacht bij mij thuis te zijn, eens per 3 dagen bij mij te slapen, zodat ze die ruimte ook kon krijgen en vond ik moeilijk, omdat we de 11 weken ervoor zoveel bij elkaar waren geweest, maar deed ik, omdat ik de relatie voorop plaatste. Twee dagen later zaten we op 23 juli weer in het gesprek dat ze zich nog steeds emotioneel op afstand voelde zitten of zo iets. Ik weet nog steeds niet wat dat betekent en doet ook niet zo ter zake, maar omdat we zondag 28 juli 2 nachten samen weg zouden gaan, was ook de eerste vraag of ze dat nog wel wil, wilde ze überhaupt nog wel vechten voor de relatie en voor haar gevoel en waarom het ook ineens anders werd van 19 juli tot 21 juli wist ze ook niet. Allemaal maar vreemd en vaag, maar goed, omdat ik zoveel gevoelens had, heb ik maar ingeschikt en zijn we het weekend weg geweest. Het weekend was heel erg leuk en gezellig, waar ook gewoon totaal geen ruzie’s of irritaties waren, behalve dat ik me weer eens af vroeg van; ja, nu doen we wel leuk… Maar antwoorden als “ik hoop dat het goed komt” gaf de laatste dag toch ook wel weer moeilijkheden. Ik kan daar gewoon niet zo goed tegen, tegen dat gehoop, zeker niet in een relatie. Dan ga je ervoor of niet… Dus dat begon me steeds meer al op te breken, stukje voor stukje.

De week van het uitje zag ik haar verder alleen nog op 1 augustus, voor wel 2 uurtjes “even” en daar moest ik het maar mee doen, terwijl ik juist het weekend erna een studieweekend had en ik haar een tijdje niet zou zien. Ik vond dat op dat moment lastig, maar aan de andere kant, we waren 2 nachten, 3 dagen in die week samen geweest en zou het liefst natuurlijk gewoon weer veel samen zijn, maar moest maar even. Daarnaast had ik op dat moment iets om naar uit te kijken, want de maandag na het weekend zouden we weer lang samen zijn en zou ze blijven overnachten volgens plan. Echter waren er verschillende drama’s dat weekend, de reis, wat de docent vertelde en een springer voor de trein, dus ik was er ook wel toe om wat liefde te krijgen, wat knuffels en niet persé een woord erover te spreken. Uiteindelijk was het dan zo dat ze maandagavond alsnog niet lekker was en liever bij de vriendin (ook in Groningen) te blijven in plaats van bij mij te komen, terwijl ik haar op dat moment écht nodig had. En het was nog geen probleem, want ik wilde anders ook naar haar komen, want het was prima te doen. Nee, dat mocht dan niet, want de vriendin zou het niet prettig hebben gevonden of zoiets. Ik dacht toen nog van; volgens mij klopt daar géén reet van, want als ik naar mijn vriendengroep kijk dan zou echt niemand het een probleem vinden als ik niet lekker ben en ik daar verzorgt word, dat mijn partner langs zou komen. Dus dat was wat vreemd. Maar goed, toen zat ik nog vooral in mijn emotionele stand te kijken naar de relatie en was het ook mijn breekpunt. Ik kon dus niet op haar rekenen als ik mij klote voelde. Dus toen ook mijn ouders gebeld die binnen een kwartier bij mij thuis waren om me te steunen.
Dinsdagmiddag was ik ook opnieuw naar mijn ouders geweest, te praten, want voelde me gewoon helemaal kut. Kreeg wel een WhatsApp-berichtje van mijn ex hoe ik me voelde en gaf aan bij haar dat ik haar wilde bellen, omdat ik toen bijna aan mijn grenzen zat wat ik aan kan, en wat ik gewoon ook helder wilde brengen in plaats van een tekstberichtje. Dus toen kwam ze nog wel “even” langs, maar gaf wel gelijk aan dat het maximaal 2 uurtjes zal zijn. Ik had al zo’n stom gevoel van; waarom geef je een grens aan. Ik wil met je praten, dan moet dat onvoorwaardelijk zijn, zeker in een relatie. Daarnaast had ze er maandag gewoon moeten zijn voor me vind ik. Maar dat bleek dus al te veel moeite. Vervolgens kon ze dan de donderdag erop, afgelopen donderdag (8 augustus) ook nog wel even komen, maar ook voor maximaal 2 uurtjes even tussen de afspraken door, terwijl ze de avond gewoon vrij was. Intussen was ik vanaf dinsdag ook al steeds zieker en verkoudener aan het raken, waar ik dus merkte dat mijn lichaam ook gewoon niet langer deze situatie kon volhouden.

En als je dan dinsdag’s een noodkreet van je partner krijgt van, ik houd het niet lang meer vol op de manier waarop jij mij behandeld, dan zou je toch denken, dan ga je jezelf aanpassen? Aanpassen naar elkaars behoefte? Ik had vooral nog het gevoel dat ik liep in te schikken naar haar wensen en dat ik vooral voor de leuke dingen was en zo even tussendoor, want als ik dan niet uit kwam, dan werd ik wel opzij gezet. En dan is het niet omdat ze het zo druk had, want ze kon ook van zondag tot donderdag bij de ene vriendin blijven slapen en het afgelopen weekend van vrijdag tot zondag bij een andere vriendin waar ze ook mee weg is geweest naar Scheveningen. Dan is toch echt de vraag; waar kom ik als partner in het plaatje voor en breng balans aan, zeker als je relatie al kut loopt. En je wil dan toch ook graag bij je partner zijn?!? Ik moest het er maar mee doen, ik moest het maar slikken, hoe kut ik me er ook maar onder voelde. Ik had ook gewoon het gevoel dat mijn “noodoproep” daarmee onvoldoende serieus werd genomen, want dan had je er toch wel alles aan gedaan? Nee, dat was niet het geval. Ik moest het doen met woorden als: “Ik hoop dat het ook goed komt.” of “Ik wil er wel voor vechten gaan.” en dingen zoals ze dat ze me echt heel erg leuk vind en van me houd, maar het overgaan tot acties ondernemen bleef uit. Eigenlijk bleef het steeds bij woorden en naar mate ik er rationeler over ging nadenken, vond ik het steeds meer niet meer kloppend. Ik begon me af te vragen waarom ze zegt er wel voor te willen vechten, maar ook aangeeft dat het niet zou kunnen? En als je dat vraagt, dat het vaag blijft bij “Het is een gevoel dat ik het nu zo moet doen”. Wat kan ik daar in godsnaam mee en waarom kon dat niet naast elkaar. In een relatie is het toch een kwestie van delen, steun vinden en op elkaar te kunnen bouwen. Ik stond althans onvoorwaardelijk voor haar klaar en kon zo bij haar zijn. Andersom was het maar de vraag of ik op haar kon rekenen. Waarop ik uiteindelijk moest concluderen dat het niet binnen mijn waarden en normen van een relatie behoort. Ik heb eigenlijk maar een paar eisen en verwachtingen van een relatie, waar ze zich ook af vroeg of ze daar wel aan kon voldoen. Ik vroeg haar enkel alleen om minimaal 2 keer per week voor mij tijd vrij te maken waarvan 1 overnachting, dat ze haar gevoelens en emoties met me deelt ongeacht op welke wijze, dat ze er zeker van is om de relatie voort te willen zetten en er absoluut voor gaat en tenslotte ook onvoorwaardelijk er te zijn voor mij, als ik met iets zit. Lijken mij hele normale “eisen” die ook helemaal niet hoog zijn, zeker niet als je op maximaal 5 minuten fietsen van elkaar vandaan woont zijn ze gewoon haalbaar. Echter had ze hier al twijfels bij.

Toen ik afgelopen weekend er steeds rationeler over begon na te denken, kreeg ik gewoon een helderder beeld en heb ik haar zaterdagavond (10 augustus) via WhatsApp gevraagd (daar ze in Scheveningen zat) dat ze maandag langs zou komen om eens te praten en dat nodig is, in plaats van dinsdag. Gisteren zou ze een rustdag hebben, maar had zoiets; als ik al 3 weken geen rust meer heb, vind ik je in deze ook geen rustdag meer gunnen waar je zelf de aanleiding van bent, begon eens even goed voor mezelf te kiezen zal maar zeggen. Het enige antwoord dat ik toen kreeg was: “Ik denk niet dat dat gaat gebeuren.” waarna mijn eerste reactie gelijk was van “Dan kan ik niet langer een relatie met je hebben.”, heb er overigens 20 minuten mee gewacht voor ik het verstuurde, maar bleef die gedachte houden. Later kreeg ik er een reactie op dat ik niet had gevraagd waarom niet e.d. en dat ik te snel een keuze dan had gemaakt en dat soort toeters en bellen, terwijl ik denk; dat moet je er dan zelf bij vermelden. Waarom zou ik dat in godsnaam moeten vragen. Het is al van der zotte dat ik je expliciet moet vragen om te komen praten, zeker als de relatie al kut gaat.

Hierna is nog wel een wisseling van berichten geweest waarin in mijn ogen weer verschillende smoesjes aangehaald werden die vooral uit haar ego gebruikt zijn, waarbij totaal geen inzicht was over wat haar acties nou met mij deden of hoe ik mij eronder voelde. Ik las de reacties als heel kil en zonder dat ze maar enige gevoel in de berichten had. Ze wilde zondag 11 augustus er verder over praten, want het was inmiddels laat. Ik vond het zelf maar vreemd, als je zoiets hebt met je partner dat je niet belt, of gebeld worden of gewoon maar gaat slapen alsof er niets aan de hand is?!? Ik heb de nacht zelf kut geslapen, kon pas om 6 uur in de ochtend in slaap komen en werd tegen 10 uur al wakker omdat ik steeds maar liep te malen in mijn hoofd. Stiekem dacht ik al wel van, dit is klaar, dit is over… Ik was dus al begonnen met het schrijven van een afscheidsbrief naar haar, om deels mijn gevoelens van de afgelopen weken van me af te kunnen schrijven, maar ook hopende dat ze door deze relatie iets leert over haar eigen houding. Toen kreeg ik ‘s ochtends weer een WhatsApp-berichtje dat ze die dag geen contact wenste omdat ze wilde nadenken over de keuze die ik haar had voorgelegd, namelijk de relatie beëindigen, maar betekent wel dat ze mij volledig kwijt is, ook als vriend (ik kan dat gewoon niet na zo’n periode om een vriendschap te hebben) of dat ze de relatie voort wil zetten, maar dan zal ze alles uit de kast moeten halen om het goed te krijgen en investeren in de relatie. Ik ging daar (vanzelfsprekend) niet mee akkoord. Immers wachtte ik al 3 weken op een antwoord en na dinsdag 6 augustus dat ik de noodoproep had gedaan, wist ze dat het moment eraan kwam en kon ze er ook over nadenken. Ik heb haar daarom tot 5 uur ‘s middags gegeven en voor die tijd moest ze een keuze maken of ik maakte de keuze die sowieso negatief zou uitpakken. Had ook zoiets van; meen je dit nou? Moet ik opnieuw inschikken met wat jij wil? Dus uiteindelijk kreeg ik ‘s middags een berichtje van haar via WhatsApp dat ze zo naar de bios ging en daarom maar even een reactie gaf. En dat ze dan veel van me houd en me heel leuk vind, maar niet op korte termijn verwachte dat ze zou kunnen veranderen en dat ze ook niet wekelijks zat te wachten op gesprekken of de relatie nog wel door gaat.

“Fijn, duidelijkheid. Kut, de relatie is nu echt voorbij.” was het eerste wat door mij heen ging. Daarna begon ik ook te denken over van, wat was dat nou dan, dat je wel wilde vechten, als je dat echt had gewild, had je het gedaan. Volgens mij waren dat dan enkel woorden om me wat rustig te houden en uitstel van executie. Of zoals de volksmond dat zegt: aan het lijntje houden. Zeker omdat ze daarna nog vrolijk naar de film gaat kon ik gewoon niet bij komen. Ik heb verdorie 3 weken lopen vechten voor je en wat krijg je dan, als het een beetje lastig word voor madam, smeerd ze hem. Dat soort gevoelens gaf het mij ook. Heb 3 weken eigenlijk respectloos gedrag moeten slikken, steeds meer inschikken omdat ze dat maar wilde van mij en ik de relatie wel wilde redden tot ik er zelf gewoon kapot aan ging, emotioneel en fysiek. De afscheidsbrief heb ik gisteren (12 augustus) dan ook nog verder afgeschreven en heb ik naast mijn ervaring zonder echt te verwijten, ook gewoon bedankt voor de leuke tijd, de leuke uitjes en de fijne seks. Ik hoop voor haar dat ze in de toekomst wel een partner kan vinden waar het goed mee gaat, maar dan denk ik dat ze wel wat moet veranderen, om een serieuze en diepgaande relatie aan te gaan. Want ondanks dat het zo kut voelt, en dat ik vind dat ze me in deze laatste periode behoorlijk respectloos behandeld heeft toen ik er rationeel bij stil begon te staan, gun ik haar wel nog steeds een gelukkig leven, alleen dan niet met mij. Ook de gewenste vriendschap die zij wilde als het eventueel kapot zou gaan, zit er voor mij niet in. Enerzijds omdat ik het niet kan; ik moet eerst rouwen en mijn verdriet verwerken. Anderzijds omdat ik heb gemerkt in de relatie dat ik niet op haar kan bouwen als ik het nodig heb en geen onvoorwaardelijke liefde kon ervaren, en dat is in al mijn type relaties met vrienden, familie en liefdesrelaties, eigenlijk een basisvoorwaarde, daar ik zelf wél zo ben. Als iemand in mijn omgeving zich kut voelt is het eerste wat ik vraag: wat kan ik voor je doen? Moet ik naar je toe komen? Red je jezelf? Ik heb toch wel iemand nodig die ook zo in het leven staat. Gelukkig staan al mijn vrienden zo in het leven en heb ik ook veel mogen knuffelen de afgelopen dagen en steun mogen krijgen van mensen door te praten of door te knuffelen.

Vanavond was dan ons definitieve afscheid, dat ze haar spulletjes kwam afhalen en mijn huissleutels in kwam leveren. Het was vreemd om haar dan te ontvangen, je hebt wel 3 maanden samen geleefd, maar het voelde gewoon raar elkaar te zien. Echt de tranen had ik niet meer, alsof ze op waren geraakt op zondag en maandag al. We begonnen met knuffelen en eerst nog even op de bank gezeten, toch even bijpraten omdat het wel erg naar was uitgegaan via WhatsApp en dat was nooit de bedoeling geweest, maar het kon niet anders.  En eigenlijk begonnen we weer vanuit ons zelf te kussen en te zoenen. Ik vond het ook niet heel erg, en had het ook gezegd tegen haar, maar beseffend dat alles voor het laatst is, is wel raar om zo mee te maken dan. Maar toch, eigenlijk kwam van het een het ander weer en hadden we toch nog seks, eigenlijk niet dat het de bedoeling was, maar ik vond het ook niet erg… Ik denk juist omdat ik nog zoveel gevoelens heb en nog niet gevoelsmatig écht klaar ben met haar, maar gewoon niet meer kon door praktische dingen. Daarna nog even naast elkaar kunnen liggen en mijn gevoel verder kunnen ventileren en haar wat wijsheden meegegeven waar ze wellicht over na kan denken. Tenslotte moest het echte afscheid nog beginnen. Dus pakte ze haar spulletjes die ik alvast bij elkaar gezocht had bij elkaar om in haar tassen te doen. Al knuffelend en kussend gingen we langzaam naar de deur en gaf ze me mijn portieksleutel en huissleutel terug. Op dat moment was het definitief en brak ik ook echt. Mijn tranen gingen weer de vrije loop, helemaal toen ze de deur uit was was mijn eerste reactie even uithuilen, het is nu definitief, het is nu echt over in onze relatie, en nu begint een proces van rouwen, verdriet en herstellen pas echt. En ook het echte missen van haar zal moeten slijten in de loop van de tijd…

3 weken heb ik lopen vechten voor een relatie, die helaas geen toekomst meer zou krijgen. Het is jammer en nu vooral de tijd nemen om het te verwerken. Het is verdrietig en niet echt best voor mijn eetpatroon, maar het is niet anders… Ik denk uiteindelijk ook dat ik zo lang nog heb gewacht, omdat ik “eindelijk” een meisje had ontmoet die mij wel kon accepteren met het feit dat ik onvruchtbaar ben en open stond voor alternatieven van kinderen krijgen. Dat ze ook niet het een probleem vond dat ik een hogere libido had vanwege de testosteronmedicatie en dergelijke. Daarnaast ben ik van mezelf gewoon een lieve, gevoelige jongen waardoor het best lang heeft geduurd nog, maar juist dat gevoeligheid, gaat je dan wel op een bepaald moment breken, helaas… Ik ben er dan ook stellig van overtuigt, dat het heel lastig voor haar word om ooit weer zo’n lieve en gevoelige jongen te treffen die zoveel over heeft voor zijn partner.

Deel dit: