Poeh, wat is er toch een hectische periode aan mij voorbij gegaan. De afgelopen maanden waren intens en nog steeds. Er gebeurd veel, op sommige momenten ook te veel, waardoor je keuzes moet maken. Ik zag dat het alweer een tijd geleden is dat ik een blog schreef, het word toch weer eens tijd.

Behandeling Binge Eating Disorder

Inmiddels is het een jaar geleden dat ik de behandeling voor de eetstoornis heb voortgezet bij PsyQ waarvoor het eerder misging bij de oude behandelaar. Achteraf gezien heb ik destijds verschillende signalen niet goed gezien daar bij mezelf, maar pas besef nu ik een goede behandelaar heb. Ik heb tot noch toe om de week een gesprek bij de behandelaar, waar ook weer opdrachten uit voortvloeien. Toch blijven de eetbuien terugkomen. Natuurlijk was het eerste deel van de behandeling gericht op de behandeling van de depressie, maar inmiddels kan ik (eigenlijk al wel een tijdje) volmondig zeggen dat ik daar geen “last” meer van heb. Daarna zijn we bezig geweest met affecten. Met name het herkennen ervan, dus als ik bijvoorbeeld boos ben. Welke signalen krijg ik dan? Lichamelijk is dat bij mij dat ik een snellere hartslag krijg, ik word warm, ik voel kriebels in mijn lijf, m.n. rondom de hartstreek en ik ga spieren aanspannen. Maar goed, de koppeling maken tussen het lichamelijke, het gevoel én wat ga je uiteindelijk hiermee doen, wat bleef wat “steken”, waardoor er andere vraagstukken op het pad kwamen. Want waarom lukt dat nu niet? Ook had ik al meermaals de vraag gesteld: zou er sprake zijn van autisme? Hier dadelijk meer over. Maar goed, bij de evaluatie van de behandeling was dus onlangs het punt dat ik zoiets had van; oké. We hebben de hoofdonderwerpen depressie en affecten gehad. Maar… Wanneer gaan we het eens hebben over voeding. Ik ben hier immers op de afdeling eetstoornissen, maar in feite hebben we het niet tot nauwelijks over de voedingspatronen, structuren en gedachten gehad.

Toen kwam het oeps-moment bij mijn regiebehandelaar. Want ja, ik was wel aan het begin uitgenodigd bij een diëtist, die op dat moment ziek werd en later met pensioen ging, maar er is inderdaad niets mee gedaan. Dus alsnog ben ik nu bij de diëtist voor het stuk dieetmanagement. En dat is nu net pas begonnen. Dus ik moet ik een uitgebreid dieetdagboek bijhouden. Ik moet dan noteren hoe laat ik eet, wat en hoeveel ik eet, of dat voor mij bijzonder is, of er compensatiegedrag tegenover staat (zoals laxeren, braken, sporten), wat de context is van de situatie en ik moet nog een cijfer geven aan de stemming. Vooral dat laatste vind ik lastig in sommige situaties. Want als ik dorst heb (drinken moet ook genoteerd worden), zegt dat niet persé iets over mijn stemming. Anyway, dat moet ik blijvend doen is mij verteld. Dus het is nu echt even leren implementeren in mijn leven. Tegelijkertijd weerhoud het soms ook weer van eten. We zullen het van keer tot keer bespreken en de volgende keer komt het wegen ook aan de orde.

Ik merk wel dat ik daar niet zoveel moeite mee heb. Waar ik wel moeite mee heb, merk ik al wel veel langer aan mijzelf zijn spiegels (waarin ik mijzelf zie) of foto’s en video’s waarop ik mijzelf kan terugzien. Ook dat soort zaken zal nu in dat gedeelte voorkomen, is mij vertelt… Dus het gaat nog een uitdaging vormen. De individuele behandeling bij de psycholoog is nu even gestopt, omdat ik nu ingetekend ben op de groepsbehandeling die eind februari zou gaan starten. Daarnaast zie ik de diëtist vanaf komende week elke week een uur. Dat is wat dat betreft ook aardig intensief.

Heb ik autisme?

Gaande de behandeling van de affecten, kwam er vaker de vraag bij mijzelf, of ik misschien wel iets van autisme heb. Met name omdat ik ontzettend lastig tot mijn gevoel of emoties kom. Dit samen met andere kenmerken waarvan ik, zeker het laatste jaar, bewust van ben geworden. Ik merk het al wel langer, dat ik “anders” ben dan anderen. Nu kun je het wijten aan het syndroom van Klinefelter, maar tegelijkertijd is het syndroom van Klinefelter versus autisme geen wereldvreemde combinatie. Communicatie is voor mij altijd wel lastig. Het gebeurd heel vaak dat er iets in mis gaat omdat ik het anders begrijp noch vertel of schrijf van een boodschap en dat de boodschap bij een ontvanger of zender anders begrepen word.

Ik merk het ook in andere dingen. Ik merk dat ik structuur nodig ben en hoewel ik vaak probeer het weer te zoeken in het grijze gebied. Maar als het dan weer minder goed gaat, grijp ik zo snel mogelijk terug naar regels en zonder kaders, raak ik erg verward. Of dat ik in groepen eigenlijk het heel lastig vind om focus te vinden, met name omdat ik dan erg geluidsgevoelig ben. Al dat soort zaken geven indicatie dat er toch sprake is van autisme. Althans, mijn regiebehandelaar denkt het en mijn vriendin denkt het ook al wat langer, dus er is een verwijzing gemaakt naar de afdeling diagnostisch onderzoek van PsyQ en daar sta ik nu voor op de wachtlijst sinds halverwege december 2022. Echter is de verwachtte wachttijd tot de start van het onderzoek 2 tot 3 maanden. Dus het duurt nog wel even voor ik zekerheid krijg hierin.

Gestopt met opleiding verpleegkundige

Tijdens mijn reïntegratie vorig jaar ben ik eerst begonnen met het opbouwen van werkuren. Eigenlijk ging dat best goed. Ik kon het volhouden en op alle gebieden hield ik bij wat ik bij moest houden. Vanaf september ging ik naar school, maar het eerste blok ging oké, omdat ik slechts de helft van de lessen nog hoefde te volgen. Tegelijkertijd merkte ik wel dat ik aan affecten wat ik moest late zien uit de therapie, haaks stonden met wat ik moest laten zien als verpleegkundige, waardoor ik ook met regelmaat innerlijke conflicten had en dit gaf dan weer frustraties. Vanaf het tweede blok in combinatie met dat ik weer mijn examens zou vervolgen (waar ik in eerste instantie even niets mee moest) kwam het tot het resultaat dat ik te veel dingen moest, maar daardoor op alle delen iets moest inleveren.

Ik had immer mijn huishouden, het onderhoud van (sociale) contacten, school, werk, therapie en daar zou dan nog bij komen de examens en de voorbereidingen daar rondom. Ik leverde al in op het onderhouden van contacten, ik leverde ook al in op het huishouden, op school maakte ik selectief huiswerkopdrachten en op het werk had ik niet optimale concentratie. Daarnaast stond dus therapie en werk soms haaks op elkaar, waar ik in de therapie moest werken aan hoe voel ik me en waar voel ik het, was de opdracht van het werk dat mijn gevoel er niet toe deed als leerdoel. In het evaluatiegesprek van begin december zijn ook besluiten gemaakt. De stage werd als onvoldoende beschouwd door de werkgevers keuze omdat de ontwikkeling naar hun mening nog niet in orde is. Hoewel ik wel gegroeid ben en opener/toegankelijker ben geworden, is dat voor het profiel van verpleegkundige nog niet in orde. Met het punt dat er dan nog examens bij moesten komen.

Een week later had ik dan ook een afspraak met mijn leidinggevende, want in mijn arbeidsovereenkomst zat een clausule: stoppen met de opleiding, is het einde van de arbeidsovereenkomst. En zo geschiedde ook. Dus mijn arbeidsovereenkomst beëindigde vanwege rechtswege ook per 31 december jl. Hoewel ik ook nog een diploma Verzorgende IG eronder heb en ik meermaals vroeg; kan ik niet als IG-er blijven, heb ik daar nooit echt een antwoord op gekregen. Tegelijkertijd is een nieuwe start elders ook niet verkeerd. Met name omdat ik toch een vorm van schaamte daarin voel naar collega’s toe waarin me iets niet is gelukt.

Zoektocht naar nieuwe werkgever

En zo begon per 1 januari 2023 mijn zoektocht naar een nieuwe werkgever. Door de jaren heen zijn me daar ook dingen in duidelijk geworden. Zeker in het afgelopen jaar heb ik een behoorlijke persoonlijke ontwikkeling gehad. Hierdoor weet ik gewoon beter wat wél of juist minder goed bij mij past. Nu heb ik de laatste jaren zowel intramuraal als extramuraal gewerkt. En wat voor mij wel echt duidelijk is geworden is dat intramuraal werken voor mij eigenlijk niet is weggelegd. Het is voor mij een cruciaal verschil zelfs in hoe ik functioneer.

In een intramurale setting functioneer ik niet optimaal. Dat zit hem ook in de setting. Het is dat je als verzorgende dan de afdeling moet runnen: je krijgt 10 bewoners met een tijdvak van laten we zeggen 8 uur. Je zorgt dat ze hun natje en droogje krijgen, dat ze gewassen worden en van of naar bed gaan, je helpt hen allen met kleren aan of uit en andere persoonlijke zorg en eventuele toiletgang. Hoe laat en wanneer je het doet, moet je zelf maar uitmaken met de zorgvrager en voor de rest is op de huiskamer veel geluiden door elkaar. En juist die setting is bij mijn mogelijke autisme, erg frustrerend. Elke dag kan het weer anders zijn en je kan niet echt een werkplanning maken. Ik merkte in die zin aan mijn eetbuien dat deze ten alle tijden ná het werk waren vanuit opgebouwde frustraties. Veel meer dan dan dat ik dit had vanuit bijvoorbeeld de thuiszorg.

En in de extramurale zorg (thuiszorg) heb ik ook wel de ervaringen opgedaan, maar die zijn voor mij een stuk prettiger te noemen. Ik zie voor mij ook veel meer voordelen aan de thuiszorg wat dat betreft. Ik vind verschillende dingen fijn aan de thuiszorg, bijvoorbeeld dat het veel meer structuur kent: je werkt aan de hand van een lijstje en zo rij je je route af. Af en toe gebeurd het misschien dat je even uit je route stapt vanwege een onverwachte situatie, maar vervolgt je route dan weer. Bovendien zijn de zorgvragers mondiger en geven beter aan welke zorg ze willen, maar doorgaans ook zorgvragers die zelf ook nog wat kunnen. Maar bovendien, wat ik zelf heerlijk vind, is dat je tussen elke zorgvrager even in je eigen bubbel kan stappen alvorens je naar de volgende gaat. Of zoals ik dan zeg; even kan opladen. Bovendien door de veelal 1 op 1 situaties (soms 1 op 2) heb ik veel minder prikkels om te verwerken. Voor mij ideaal. En ik kom dan ook veel beter uit de verf. Dus het is ook voor mij een reden te kijken naar een werkgever in de extramurale zorg.

Wel heb ik, door de ervaringen heen, gemerkt dat ik niet goed tegen veel veranderingen kan. Dat geeft dan ook wel een bepaalde extra vraag naar de werkgever mee, bijvoorbeeld de vraag naar structuur is bij mij van belang, maar ook in het begin goede begeleiding om om te gaan met bepaalde sociale situaties. Niet elke werkgever wil of kan hier op investeren, omdat ze bv. iemand zoeken die zo flexibel is dat de persoon zonder inwerken overal aan het werk kan gaan. Dat heb ik niet, dat zou bij mij juist bepaalde angsten geven. Maar ik weet ook, als ik eenmaal ergens op mijn plek ben, ik word goed begeleid en gehoord, dan ben ik enorm loyaal. Maar verandering, dat is iets wat bij mij eigenlijk altijd zenuwen geeft. Ik geef daarom nu ook al mee in gesprekken dat er mogelijk sprake is van autisme, om het beestje maar alvast een naam te geven.

Gestart met kickboksen

Het is totaal anders dan andere sporten wat ik eerder deed. Ik deed eerder wel aan fitness of doe nog aan stijldansen met mijn vriendin. Maar bij fitness had ik op een bepaald moment zoiets van; zit ik weer op zo’n stom apparaat een beetje doelloos te zijn. Ik zou graag opzoek willen gaan naar een sport wat in 1 keer meerdere aspecten pakt. Bij mijn zoektocht was het o.a. van belang dat de sport zou bijdragen aan emotie-regulatie. M.a.w.: kan het de emoties zodanig reguleren dat het zich niet meer zou omvormen naar een eet(frustratie)bui? Nou, tot nu toe nog niet, behalve dat ik dan geen eetbui doorgaans meer heb ná mijn kickboksen omdat alles er al uit is gegooid, maar is het effect van korte duur. Een andere vraag erbij was of kickboksen kan bijdragen aan sneller denken. Ook dat merk ik nog niet zo snel. Ik moet nog erg nadenken over wat ik doe i.p.v. de snelheid van het boksen echt goed aankan. Nu train ik dan ook mee met groepsgenoten die al een stuk langer aan kickboksen doen, dus ik snap wel dat het dan voor de beginner wel pittig is. De lessen zijn twee keer per week en per keer zijn er 2 lessen van 1 uur. Maar ik ben eerlijk gezegd nu vaak al buiten adem na 45 – 60 minuten les. De lessen zijn wat dat betreft ook wel pittig te noemen. Niet alleen is het technisch boksen (wat doe je), maar bestaat voor een groot deel van de les uit cardio vanuit het hele lijf en balans vanuit het hele lijf. Het leert me fysiek te incasseren, maar ook te durven een tik te geven. Al moet ik veel nog de knop om zetten in de les, want daar is de geleerde les: aanvallen is de beste verdediging… Maar dat geldt bijvoorbeeld niet bij onderhoud van relaties of communicatie, dus in mijn hoofd geeft dat weer even het contrast van tegenover gestelde dingen.

Wel denk ik dat het goed is met de hedendaagse maatschappij om jezelf te kunnen verdedigen, dus dat dit in die zin wel slim is om te kunnen. Wel zal ik meer snelheid moeten ontwikkelen, maar voor mij is het voorafgaand belangrijk te weten wat ik doe. Ik ben sinds begin januari 2023 hiermee begonnen en heb wel zorg gedragen dat ik verder alles in huis heb om mee te kunnen doen. Dus we gaan het in elk geval voortzetten, waarbij ik minimaal 1 keer per week heen wil gaan, maar als het ook nog lukt, 2 keer per week. Afhankelijk van de spierpijnen e.d. na afloop.

Tremor e.d.

De tremor, waar ik eerder al over schreef, zijn eigenlijk zo goed als weg te noemen. Ik heb van de functionele tremor nog wel iets van schade over gehouden. Maar eerlijk gezegd. Als dit alles is, kan ik daar wel mee leven. Ik heb zo nu en dan nog wel de tremor, in de arm is het vooral merkbaar wanneer ik een te grote lichamelijke inspanning heb gedaan, bijvoorbeeld door iets zwaars te tillen of voor een langere tijd. En in het been merk ik het vlak voor het inslapen dat het wat begint te trillen of met miniscule samentrekkingen van de spiertjes. Maar ik heb ook gemerkt dat als ik erg nerveus ben, dat de trilling ook toeneemt. Met andere woorden, het is voor een deel ook afhankelijk van de mentale gesteldheid. Maar daar heb ik dan weer zelf invloed op en is van relatief korte duur. Dus in dat opzicht: als dit het is, dan is dat zo en vind ik het dikke prima.

Veel…

Al met al gebeurd er best veel. Tenminste, het heeft wel allemaal impact op wat ik denk of denk te voelen. Daarnaast probeer ik ook nog iets van een sociaal netwerk op te bouwen, maar ook dat gaat nog met vallen en opstaan. Maar dat is misschien wel iets om op en later moment op terug te komen. Ik hoop in dat opzicht ook met een groepsles als kickboksen ook dat daar een verandering in komt, omdat ik in feite met een ieder zal gaan sparren uit de les.

Deel dit: