Hoe gaat het met je?

Dit is voor mij de meest klote vraag die er op dit moment bestaat. Waarom? Ik heb er nog steeds geen goed antwoord op voor mensen. Mensen die ik niet zo goed ken, zullen horen gaat zijn gangetje, voor alle andere mensen geef ik aan dat ze geen klote vragen moeten stellen. Ik heb ook langere tijd getwijfeld of ik deze blog moest schrijven, maar doe het maar toch. Hoe dit zo komt, dan moet ik je meenemen naar mijn duisterste periode, die omstreeks oktober 2021 voor mij plaatsvond. Ik was al langere tijd erg somber en schopte tegen alles en iedereen aan. Daardoor heb ik ook wel dingen gedaan waar ik in dat opzicht niet zo trots op ben. Maar uiteindelijk gaf ik aan bij mijn vriendin dat ik het leven niet langer zag zitten en een einde eraan wilde maken…

Inmiddels zijn we vandaag de dag precies 4 maanden verder dat ik ‘s avonds bij de doktersdienst zat. Ik was al onder behandeling van een psycholoog voor mijn eetstoornis en gaf al regelmatig daar aan het niet meer te weten. Dat waren, achteraf gezien, voor mij al genoeg signalen dat het echt niet oké met mij ging. Ik had die dag ‘s ochtends al vanuit mijn werk gebeld naar de huisarts, dat ik het leven echt niet meer zag zitten. Ik werd uiteindelijk naar huis gestuurd door de doktersdienst. In de uren die daarop volgden voelde ik me minder en minder worden en gaf ik bij mijn vriendin ook aan dat ik het leven en mij als toevoeging op aarde niet langer zag zitten. Ik had in die zin al vrij concreet hoe ik het zou doen en waar, al was het wanneer nog even een raadsel. Ik moest namelijk nog mijn “nalatenschap” goed regelen in mijn hoofd, dus dat mijn nabestaanden in de verschillende internet accounts konden om dingen af te ronden bv. Dit terwijl ik de dag ervoor nog bij mijn psycholoog was geweest, maar dat dit niet het verschil had gemaakt. Inmiddels was het al avond, dus na enige aandrang van mijn vriendin mocht ze van me handelen, de crisisdienst gebeld van mijn vorige psycholoog. Het advies was kortweg; zoek afleiding. Dit terwijl mijn vriendin niet meer wist wat ze met mij aan moest. Die avond belde ze dan maar de politie, omdat de crisisdienst van de eigen psycholoog eigenlijk geen geruststelling was dat ik mezelf niets aan zou doen en ze niet wist hoe of wat. Die verwees haar door naar de doktersdienst. Uiteindelijk na bellen meegesleept naar de doktersdienst. Ik had er geen zin in en had de halve dag al niet meer gegeten of gedronken. Poging 2 was dan maar in honger- en drinkstaking gaan.

Die avond zat ik bij de dienstdoende huisarts van de doktersdienst, met de opgetrommelde schoonouders die me in de gaten moesten houden. Het ging een beetje als een waas over me heen en nog kan ik alles uit die 24 uur niet goed terug plaatsen. Ik ben daarin echt stukjes van de film kwijt. Uiteindelijk daar gepraat met de arts, aangegeven dat mijn vriendin liever ziet dat ik opgenomen word en dat ik daar wel aan toe wil geven. Die avond krijg ik oxazepam mee, om in elk geval de druk uit het hoofd te halen. Maar met de kanttekening dat ik wel de volgende dag direct weer naar de huisarts moest gaan voor doorsturen naar de crisisdienst. Ik werd ‘s avonds achter gelaten bij mijn eigen ouders, daar mijn vriendin eigenlijk moest werken. Ik moest me ook maar ziekmelden bij mijn werk. Daar stond ik eerst nog niet zo achter, maar achteraf; helemaal gelijk in. Het was voor mij een moeilijk telefoontje, vooral omdat ik nog geen antwoorden had verder. Ik belde daarna ook de huisarts, ik kon snel terecht, maar door de oxazepam mocht ik geen auto rijden, dus vriendin gebeld; die kwam me oppikken en we waren net op tijd bij de huisarts. Daar weer gezeten, we moesten even wachten in de wachtkamer, waarna hij de crisisdienst belde, na een tijdje kwam hij terug om ons op te halen en in de spreekkamer vertelde hij dat hij de crisisdienst heeft gesproken, een verwijzing had gemaakt en dat ik binnen enkele uren gebeld zou worden voor de intake. Na het bezoek bij de huisarts werd ik ook nog eens gebeld door een andere organisatie van psychologen, want daar ging eerst de verwijzing heen voor mijn eetstoornis en duurde lang, dus ik gaf ook aan dat ik net naar de crisisdienst gebeld had, waarna zij ook aangaven mij bovenaan op hun wachtlijst te zetten. Daarna begon een paar uur wachten waarbij ik werd gepusht wat te eten/drinken, want dat had ik al zo’n 1,5 dag niet meer gedaan.

Intake crisisdienst

Die middag word ik nog beoordeeld door een psychiater en psychiatrisch verpleegkundige. Waar ik mijn verhaal vertelde en hoe het de voorgaande jaar/anderhalf jaar was verlopen met verschillende life events, geklooi met de gezondheid, het slaappatroon wat verre van compleet en uitgerust was, vooral het gestuntel rondom de verschillende gezondheidsproblemen i.c.m. een opleiding en door blijven werken, het was veel. Wederom het verzoek gedaan om toch opgenomen te worden. Na ruim anderhalf uur praten moesten we (mijn vriendin was mee) naar de wachtkamer, waarbij de psychiater en verpleegkundige gingen overleggen met elkaar. Het duurde voor mijn gevoel daarna heel lang voor ze terug waren. Ik weet niet hoe lang het in werkelijkheid was, maar we konden weer terug naar de spreekkamer.

Daar lichtte de psychiater toe waar ze het over hadden gehad in hun overleg. Het werd geen opname, omdat mijn verwachting met intensievere therapie niet overeen kwam met de werkelijkheid. Verder dachten ze dat ik thuis beter af was dan in de kliniek. Wel waren ze het niet zo eens met de oxazepam in combinatie met de slaapapneu, daar het de spieren verslapt en niet wenselijk was, dus ik kreeg daar een ander middel voor, een anti-psychotica. Daarnaast kwam ik wekelijks, tot de overname bij de andere psychologische aanbieder, bij de verpleegkundige. Zo gezegd, zo gedaan.

4 maanden verder

Inmiddels zijn we dan 4 maanden verder in de tijd dan toen dit gestart is. Ik ben nog steeds bij huis, al ben ik al wel weer gestart met zoals ze het noemen re-integreren op het werk met wekelijks een uurtje op de koffie/thee. In de afgelopen 4 maanden heb ik ook geen auto gereden, ook omdat het niet mocht vanuit de psychiater alsmede wetgeving. Inmiddels is de antipsychotica afgebouwd naar 0 sinds een week, maar stiekem vind ik dat ook wel lastig, omdat ik nu niet mee goed slaap ‘s nachts. Maar ik geef daar even de tijd en gelegenheid voor. In de tussentijd ben ik dan wel opgebouwd met antidepressiva. Bij de psycholoog is inmiddels ook de behandeling gestart, waar we eest het over depressie hadden, gaan we nu langzaam over naar de behandeling van de eetstoornis. En ik vind dat doodeng! De vorige keer dat we zo intensief met de behandeling bezig gingen, was dat ook de start tot mijn zwartste periode van mijn leven. De antidepressiva geven mij wel de nodige bijwerkingen waar ik minder gelukkig mee ben en hoop dat het minder gaat worden. Met name de tremoren (spiertrekkingen waar ik geen controle op heb) vind ik erg storend, maar kan ik eigenlijk ook niet hebben bij mijn werk of mijn eigen autonomie om de testosteron te injecteren. Ik heb wel een collega verpleegkundige al klaar staan voor mijn injectiemoment voor als het niet zou lukken, maar toch: ik heb wel de wens dit zelf te kunnen, zodat ik het kan doen wanneer ik wil. Maar ook de toename van hoofdpijn hoop ik dat het normaliseert. Met de psychiater heb ik over een aantal weken weer contact, dan hoop ik dat het beter gaat, maar in het ergste geval zullen we over moeten gaan naar een ander middel waar ik niet zo van tril.

Hoe het dan gaat qua gevoel… Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik weet niet dat ik hele dagen meer erg somber ben. Ik kan inmiddels ook wel weer wat lachen. Ik probeer wat nieuwe dingen uit die me blij maken (ik ben bv. begonnen met moestuinieren in potten, al gaat dat niet altijd even goed), zoek ik contact met gelijkgestemden etc. Maar heel somber dus niet. Maar ik heb nog lang niet altijd genoeg motivatie om alles af te ronden wat ik zou moeten, bv. mijn ADL, heb ik nog altijd wat moeite mee om die af te ronden. Ik kan ook niet zeggen dat het goed gaat. Verre van, ik ben nog erg vergeetachtig, een concentratieboog dat ik heb van nu ongeveer een uur intensief gesprek of een paar uur luchtig met enige afwezigheid. En dan ga ik ook wel weg met hoofdpijn.

Inmiddels ben ik wel begonnen weer met auto rijden, gisteren een klein stukje gereden en vandaag ook weer. Ik moet ook weer een beetje vertrouwen krijgen in mijzelf, al merk ik met de korte stukjes wel, dat het ook veel hoofdpijn geeft. Gisteren heb ik daar nog wel paracetamol voor ingenomen, maar het is een kwestie van wennen en vertrouwen krijgen. Maar ook de prikkels verwerken.