Gisteren was het zover, ik had mijn eerste officiële kennismaking met pleegzorg. Eigenlijk was niet niet ontspannen, want gelijk vanaf het eerste gesprek kent het gelijk veel druk. Ondanks dat je gesprekspartner niet de officiële beslissing nemen, of in mijn geval 2 dames, doen de gesprekspartners wel het woord. Wanneer je pleegzorg overweegt, doorloop je een aantal stappen. In eerste instantie verstuur je een aanmeldformulier en word je gecheckt door het ministerie van justitie of je niet in aanraking bent geweest met justitie of enige vormen van schulden hebt. Na enkele weken kreeg ik een brief met daarin de “verklaring van geen bezwaar”, ik kon dus doorgaan naar de volgende stap, namelijk de kennismaking met pleegzorg om na te gaan of ik een geschikte pleegouder zou kunnen zijn, althans, volgens de visie van de pleegzorg organisatie hier in Groningen. Gisteren had ik het gesprek en reden dat ik een dag later pas dit blog, is dat de conclusies negatief voor mij uitpakte en ik het verstandiger vond om even een nachtje erover te slapen alvorens ik deze blog schrijf.

Pleegzorg is een best pittige vorm van zorg. De kinderen die daar komen, hebben allemaal iets in hun rugzakje zitten, wat vaak niet een vrolijke gebeurtenis is. Dat is dus iets waar je al rekening mee houdt, bij je aanvraag en word al snel minder rosekleurig gemaakt door aan te geven dat de kinderen niet bij jouw willen zijn. Normaal vinden er twee gesprekken plaats, waarbij de eerste op kantoor is van pleegzorg en de tweede bij je thuis. Gisteren had ik dus het eerste gesprek en moet zeggen, het was een pittig gesprek.

Ik moest uitleggen wat de aanleiding van pleegzorg is, dus dat ik het syndroom van Klinefelter heb en daarbij per definitie onvruchtbaar ben, is of moet ik nu zeggen, was, een optie om de kinderwens te vervullen. Want dit is een station wat voorlopig niet in mijn route zal gaan passen. In het gesprek word je eigenlijk flink doorgezaagd, word vooral gevraagd wat het emotioneel met je doet, en niet voelen of geen emotie erbij te hebben, past niet bij jeugdzorg. En jeugdzorg is vooral heel goed in het invullen van jouw emotie. Dus ik vertelde dat ik in mijn beleving geaccepteerd heb dat ik het syndroom van Klinefelter heb, ondanks dat ik het sinds oktober weet, kon dat in de ogen van pleegzorg niet, dat was niet mogelijk emotioneel gezien. Ik weet van mezelf dat ik rationeel ben, maar ze zeiden dan dat het daardoor kwam dat ik dacht het al verwerkt te hebben, maar dat emotioneel ik het nog niet heb kunnen verwerken. Ik heb aangekaart het er niet mee eens te zijn, omdat zij niet kunnen voelen wat ik voel en voor mijn gevoel heb ik geaccepteerd dat ik Klinefelter heb en dus ook dat ik onvruchtbaar ben, maar dat wil niet zeggen dat ik de kinderwens die bij mij leeft, niet vervult zou mogen worden.

Ook het feit dat ik sinds begin 2008 single ben, had pleegzorg al een invulling voor bedacht. Met name omdat ik aangaf dat je anno 2012 géén relatie nodig hebt om een kind te kunnen opvoeden. Dat vonden ze een grote uitspraak, omdat ik volgens pleegzorg dan de halve bevolking uitschakel met die uitspraak. Ik ben het daar niet mee eens had ik al wederom aangegeven, al gaven zij dan aan dat ik wel heel hard gekwetst moet zijn geweest dat ik al langere tijd geen relatie heb en momenteel ook niet zo hard hoef, als er iemand op mijn pad komt met een wow-gevoel sta ik er best open voor, maar dat is niet gebeurd, dus ben ik single. Volgens pleegzorg komt dat dan door de boosheid na mijn laatste relatie, wat ik eigenlijk complete onzin vind. Eigenlijk geeft pleegzorg hiermee aan dat je min of meer een relatie moet hebben, omdat je anders niet in het beeld past van pleegzorg om pleegouder te worden. Hierdoor was ik tezamen met het vorige in de ogen van pleegzorg nog te onstabiel wat betreft de emoties en dat hebben zij nodig. Pleegzorg zoekt eigenlijk pleegouders die minimaal 5 jaar emotioneel stabiel zijn. In mijn beleving is dat totaal niet mogelijk, zeker niet met de eisen die pleegzorg zelf ook stelt. Zo dien je minimaal 21 jaar jong te zijn. Kortom, vanaf je 16e levensjaar zou je dan emotioneel stabiel moeten zijn. Het spijt me zeer, maar op basis van die gegevens, zou je kunnen zeggen dat je eigenlijk in het beginsel pas vanaf je 30e ongeveer een stabiele pleegouder kan zijn, gezien je tot je 25e levens jaar over het algemeen zoveel verschillende dingen meemaakt die emotioneel kunnen zijn.

En tja, het leuk van wat ze eigenlijk indirect aangaven: op het moment dat je er geen emotie bij voelt, dan heb je nog niet “iets” verwerkt, want je zou volgens pleegzorg altijd iets erbij moeten voelen. Als je dingen niet meer goed herinnert of iets dergelijks, dan schakel je blijkbaar je emoties uit, terwijl iemand die rationeel functioneert, prima kan functioneren, ook in de zorg naar een kind toe. Ik snap wel hoe hun redenatie is, maar ik ben het er totaal niet mee eens.

Tenslotte gaf pleegzorg aan dat je als single man erg kwetsbaar bent als pleegouder, omdat je sneller beschuldigd kan worden voor seksueel misbruik. Dus eigenlijk als single man ben je niet geschikt als pleegouder, want daarin word alles over 1 kam geschoren blijkbaar, ondanks dat je gecheckt word bij justitie, krijg je gewoon al dit voor je kiezen; dat je een potentiële misbruiker bent, althans, zo komt het bij mij over. Een single vrouw is vaak geen probleem, maar een single man wel. Alsof een single vrouw niet aan seksueel misbruik zou kunnen doen. Alsof wanneer je een stel als pleegouders hebt, geen seksueel misbruik zou plaats kunnen vinden, maar als single man, ja, dan doe je aan seksueel misbruik. Grootste onzin die ik heb gehoord en waar ik het ook totaal niet mee eens ben. Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden dat er zo naar je word gekeken. Zeg dan simpel weg; pleegouders gezocht: als stel of vrouw. Maar nee, het publiceren ervan kan natuurlijk niet, want dan kom je al weer op discriminatie. In de praktijk blijkt het dus wel neer te komen op dit soort discriminerende regels, het word weer mooi ingevuld door pleegzorg. Je bent emotioneel instabiel wanneer je geen emoties kunt of wilt tonen of überhaupt ze niet ervaart. Dat is de invulling die pleegzorg geeft. Dat is het leed dat pleegzorg heet…

Formeel ben ik overigens nog niet afgewezen, maar gezien het advies vanuit de gesprekspartners zo is, zal dat waarschijnlijk worden overgenomen. Maandag 26 maart hoor ik het formeel en krijg ik er ook nog een brief over.

Hoe in de toekomst mijn eventuele kinderwens zal worden ingevuld, weet ik nog niet, dat is nog bezien. Een kwestie van afwachten. De tijd zal het leren.

Deel dit: