De vanzelfsprekendheid van kinderen krijgen

Echt even weer zo’n frustratie-blog komt er nu weer uit mijn handen. Ik ben het even zo zat dat mensen zoveel dingen vanzelfsprekend vinden. Zo vanzelfsprekend en dan vervolgens niet door hebben dat ze door die vanzelfsprekendheid andere mensen kwetsen of pijn doen. Het normaal vinden van dingen die voor hunzelf “normaal” zijn. Persoonlijk vind ik dat altijd maar een vage definitie waar ik totaal niets mee kan…

De afgelopen dagen word ik zo geconfronteerd met de dingen die mensen maar vanzelfsprekend vinden, zoals het krijgen van kinderen. Ik had een gesprek met iemand via het internet, die alles maar normaal vond. Termen al gewoon worden te pas en te onpas gebruikt, hoezo is iets gewoon, waarom is iets vanzelfsprekend. De persoon in kwestie had zelf kinderen en vond dat het druk was met de kinderen, alles gewoon en vanzelfsprekend is. Ja, voor die persoon wel ja. Maar ik vind niet dat je daar vanuit mag en kan gaan. Daar wees ik de persoon in kwestie ook naar en toen kwam het wijzende vingertje van “Ja, maar dat zul je zelf wel merken als je zelf later kinderen hebt.”

Nee, dat zal ik niet krijgen. Ik kon het dan ook niet laten om de opmerking daar te zetten dat het een enorm kwetsende opmerking is naar iemand die zelf onvruchtbaar is, en dat het zeker niet iets vanzelfsprekend is, waar de persoon vanuit ging. Nee, toen kwamen de excuses en dat de persoon het “nooit zou hebben gezegd als ze dat wist”. Ja, dat is het hem nou precies waar ik haar daarvoor op wees, dat ze er maar gewoon van uit ging, maar gewoon vanuit ging dat je vruchtbaar bent en kinderen kunt krijgen. En afgelopen week was het niet de eerste keer dat ik wederom op deze manier geconfronteerd werd met mijn eigen onvruchtbaarheid, waar ik nog steeds moeite mee heb.

Vorige week had ik weer eens in lange tijd geprobeerd een zwangerschapsmassage te geven, en het spijt me zeer, maar vind het nog verdomd lastig om dat te doen, door te vragen en te vragen naar de zwangerschap en de wensen. Ik heb maar weer besloten om voorlopig nog even geen zwangerschapsmassage te geven in de massagepraktijk. Ik vind het gewoon nog te lastig om ermee om te gaan, omdat het dan zo dichtbij komt. En dat ook daar weer uit word gegaan van de vanzelfsprekendheid dat iemand gewoon vruchtbaar is.

En natuurlijk, dan heb je ook nog de mensen die bij het horen van dergelijke berichten, je direct de moed in willen spreken. Echt waar: fock dat! Dan ben je bij mij totaal verkeerd en kunnen mensen beter even pleitte gaan, want ik word er dan totaal niet gezelliger op. En dan kunnen mensen nog zo hard roepen dat het hen spijt of wat dan ook, maar dan heb je het in elk geval even verneukt en zal er tijd overheen moeten gaan tot ik weer bij kom om er gewoon over te spreken. Ook daar zit gewoon de vanzelfsprekendheid erin dat je er alternatieven zijn, dus de donorzaad, de adoptie etc. Dat is allemaal héél leuk, maar dat is dus het laatste waar ik op zit te wachten als ik al baal van de vanzelfsprekendheid die men dan heeft. Nee, daar gaat het op dat moment dan niet om! Ik baal dan van het feit dat ik juist onvruchtbaar ben en daar continu mee geconfronteerd moet worden, want uit de weg gaan is bijna geen optie en ermee om kunnen gaan, in die fase ben ik simpelweg nog niet. En wat ik dan verwacht van iemand, is een gesprek, niet een gesprek waar iemand met 101 oplossingen en antwoorden komt, nee, gewoon een gesprek zonder oplossingen, want die is er niet. Het is en blijft een feit dat een man met het syndroom van Klinefelter onvruchtbaar is en de kans op eigen kinderen (er zijn vage ontwikkelingen bezig, maar succesvol schijnen ze nog niet te zijn) is nihil. De rol van vaderschap kun je vervullen, maar dan houd het ook wel op.

Nee, het is niet vanzelfsprekend allemaal, maar helaas snappen veel mensen dat -nog- niet of zijn zich er niet van bewust. Met mijn moeder had ik het er ook een paar weken geleden nog over, bij haar is het natuurlijk ook nog weer anders, anders dan voor mij, maar zij ziet het dan terug bij het onderwerp kleinkinderen. Ik heb weliswaar een jonger zusje, maar die hoopt dat ze onvruchtbaar is, de absolute tegenstelling van mij dus. Daarnaast is ze anti-seks. Dus bij mijn moeder is dan de vanzelfsprekendheid van mensen dat ze ooit oma word, maar dat zal ze nooit ervaren, niet in de bloedlijn althans. Zij word er ook veel mee geconfronteerd, het feit dat ze geen oma kan worden. En mensen zeggen dan altijd tegen haar, “maar je hebt nog een dochter”. De mensen die mijn zusje kennen, weten dat het uitgesloten is dat die ooit kinderen zal krijgen. Ja, de vanzelfsprekendheid, dat ben ik echt even klaar mee. Ik haak ook bijna gelijk af wanneer mensen zo’n gesprek in willen gaan of stel ze een simpele vraag; waarom is dat nu zo gewoon of vanzelfsprekend. En op het moment dat ze mijn verhaal horen of lezen, hoop ik eigenlijk maar één ding: dat ze gaan nadenken over dat niet alle dingen in het leven vanzelfsprekend zijn, waaronder het vervullen van een kinderwens.