Soms denk ik wel; zou het aan mij te zien zijn dat ik onvruchtbaar ben? Is het zo duidelijk dat ik opeens overal gesprekken opvang van mensen die het over onvruchtbaarheid hebben? Het is eigenlijk maar de tweede keer pas dat het me zo expliciet opviel in dit jaar dat iemand erover had. Vorig jaar had een meisje erover dat ze onvruchtbaar was bij een opdrachtgever waar ik stoelmassages deed en gister weer, alleen dan waren het de twee dames naast mij in de bioscoop die openlijk vertelde aan elkaar over seks en onvruchtbaarheid.

En dan is het toch weer confronterend, dat je weet: ik ben onvruchtbaar. En ondanks dat deze dames mij en mijn verhaal niet kenden, voelde ik het toch weer van binnen een pijn dat ik nooit zelf kinderen zou kunnen krijgen. Met name als je dan zo’n gesprek gaat meeluisteren en je ook weer hoort dat als hun vriend onvruchtbaar zou zijn, ze hem wel aan de kant zou zetten. Een gevalletje van klapperende eierstokken zou je zeggen. Ik schatte hun leeftijd in op een jaar of 25, dus misschien begint dat dan op te spelen. Vond het zelf nogal pijnlijk voor mijzelf. Gewoon alsof zij het wisten dat ik onvruchtbaar zou zijn, dat het zo zou moeten zijn dat ze het nog even vertelde. In eerste instantie had ik ook zoiets van; hoezo bespreek je dit in een overvolle bioscoopzaal? Terwijl het zo vrij gevoelig qua onderwerp kan zijn. Of ik moet misschien de enige zijn die met anderen meeluistert, maar dat geloof ik niet dat ik daarin de enige ben.

Het blijft eigenlijk maar terug komen; de confrontatie van het feit dat ik onvruchtbaar ben. Ik vraag me nu enkel alleen af; zal het ooit wennen? Ik denk van niet. Ik denk dat het altijd lastig is dat op het moment dat je met de neus op de minder plezierige dingen van jezelf word gedrukt. Nee, fijn is anders. Misschien dat ik in de toekomst er wel iets beter mee om weet te gaan en niet zo diep erdoor geraakt ben. Natuurlijk weet ik ook nog niet zo heel lang dat ik onvruchtbaar ben, eigenlijk bijna nu een jaar, in juli vorig jaar meldde ik mij als zaaddonor en binnen 2 dagen wist ik ook dat ik onvruchtbaar was. Een harde diagnose die ik nooit verwacht had. Pas op 18 oktober vorig jaar (wat natuurlijk ook nog maar 7 maanden geleden is) kreeg ik te horen dat dit door het syndroom van Klinefelter kwam.  Ja, het is pittig, het is ook niet makkelijk. Mensen die dit voor het eerst ook van mij horen, zeggen; heftig. Ja, dat is misschien wel de juiste beterming hiervoor, maar het blijft heftig, omdat je eigenlijk overal geconfronteerd word. Of je nu in de stad bent, in de bioscoop, of aan het werk. Zo heb ik een tijdje eraan gedacht om geen zwangerschapsmassage meer aan te bieden, puur omdat ik het toen best moeilijk vond om dit te doen. Inmiddels ben ik daar over heen: ik vind het inmiddels een mooi geschenk dat je in 1 massage twee mensen blij kan maken: de vrouw en het ongeboren kind. Al ga ik bij het ongeboren kind er dan maar van uit.

Eigenlijk best wel raar, ik was tot ik wist dat ik onvruchtbaar ben, nooit actief bezig met de kinderwens, ja, ik wist zeker dat ik kinderen wilde, maar het was niet zo actueel. Maar op het moment dat je een diagnose krijgt van: je kunt geen kinderen zelf krijgen, dan is het het einde, droom weg, alles weg, althans. Zo voelde het. Je identiteit stort letterlijk in. Inmiddels weet ik gelukkig al weer een beetje beterder wie ik ben, maar heb ik zeker een tijd over gedaan en elke dag mee bezig geweest.

De confrontaties met mijn onvruchtbaarheid… Tja, het word geen hobby van me, dat weet ik nu al. Maar ik zal er op termijn wel beter mee omgaan. Het is nu eenmaal zo en kan daar weinig aan doen. Geen medicatie die daar wat nog aan kan doen. Dus zal ik maar het beste ervan maken, ook al doet dat soms even pijn.

Deel dit: