Ik schreef al in een vorige blog over dat ik in één week twee diagnoses kreeg, de slaapapneu en de Binge Eating Disorder (BED). Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik al wat meer aan het idee kunnen wennen. Toch maakt het het niet makkelijker. Ik heb wel eigenlijk gelijk een besluit genomen: ik ga er gewoon open over zijn. Dat maakt het in verschillende vlakken gewoon makkelijker denk ik uiteindelijk. Bovendien heb ik dan minder te verliezen.
Eigenlijk kent iedereen wel eetstoornissen zoals anorexia en boulimia, maar van BED hebben nog maar weinig mensen gehoord en als ik heel eerlijk ben: ik voorheen ook niet. En eigenlijk is het wel gek, want met de kennis die ik er nu van is, is het de grootste eetstoornis die er bestaat, maar tegelijkertijd ook de minst bekende. Het minst over geschreven en de minste ervaringen die te vinden zijn van andere mensen die deze stoornis hebben. Ik heb dan ook besloten om het een en ander van mij af te gaan schrijven in de route wat ik nu loop met deze eetstoornis. Of daar een boek over uit gaat komen zoals bij Ik en mijn Klinfelter weet ik op dit moment nog niet. Het is zal maar niet de eerste intentie. Maar het helpt mij wel om de dingen even een plekje te geven.
BED komt ongeveer bij 3,5% van de vrouwen voor en bij 2% van de mannen. Vergelijkend met anorexia bijvoorbeeld (die veel bekender is) komt dit voor bij 0,9% van de vrouwen en 0,3% van de mannen. Maar nu moet ik ook wel zeggen dat pas sinds 2013 BED formeel een diagnose is geworden volgens de DSM-5 (diagnose classificatiesysteem voor psychologische aandoeningen). Dus eigenlijk is het nog maar heel jong. Voorheen hadden mensen “gewoon” obesitas of iets in die trant, maar werd er minder de aandacht gelegd tussen de psyche en het eten, zover ik nu gelezen en begrepen heb. En achteraf, misschien best jammer daar ik eigenlijk dit wel levenslang heb. Bij BED zijn er terugkomende eetbuien, waarvan de prikkel vaak een negatieve emotie is. Emotie eten kennen veel mensen wel, maar als dit structureel gebeurd, dan kan het dus best eens BED zijn.
Therapie
De eerste instelling die mij therapie gaf had inmiddels een opnamestop ingelast. Ook de tweede zat helaas al helemaal vol. Daarop ben ik met de zorgcoach van de zorgverzekeraar in contact aan treden en de situatie uitgelegd. Het in therapie gaan om dit op te lossen, hangt namelijk samen met de afname van mijn slaapapneu. Afgelopen week heb ik de eerste van de twee intakegesprekken gehad. Maandag heb ik het volgende gesprek. De therapie is pittig. Er word nu al gelijk behoorlijk doorgezaagd, om zo trauma’s bloot te leggen. Bij een eetstoornis hebben 9 van de 10 keer trauma’s dit veroorzaakt die niet verwerkt zijn. Dat is uiteindelijk dan ook de bedoeling, dat we daarmee aan de slag gaan. Het zal in eerste instantie dan ook erger worden, omdat ik dan nog niet de andere manier van verwerken ken. Vervolgens zullen we daar aan gaan werken. Het uiteindelijke doel is ook niet wéér een diëtiste verslijten omdat er te weinig kennis is van de psyche, maar om die reden neem ik samen met de psycholoog eerst deze stap, in plaats van weer te “oefenen” met een dieet zonder eetbuien, met als gevolg dat die op een later moment als een keiharde boemerang terug komt.