Eigenlijk is het al een paar dagen stil in het schrijfwerk, ook al was de vorige blog nog druk in de schrijveritus, is het nu vooral onderzoekeritus. Inmiddels draait nu zo’n twee weken de online vragenlijst met betrekking tot relaties en seksualiteit. Het idee was om minimaal 100 jongedames te hebben die de vragenlijst in zouden vullen zodat ik een goed beeld zou krijgen over hoe een man met Klinefelter om moet gaan. En vooral: wanneer meld je eigenlijk dat je het syndroom van Klinefelter hebt? Hoe wil je graag dat ik dat bericht bij jouw zou brengen? Oftewel; hoe kan ik het beste communiceren over dit syndroom, want ik geloof heilig dat communicatie overal het sleutelwoord in is. Naast dat is het vooral dat er nog even een vraagteken is, hoe ga ik het volgende hoofdstuk precies schrijven. Want ik zie relaties vrij breed; zowel vriendschappelijk relaties en liefdesrelaties wil ik gaan aanhalen, maar dat zijn twee verschillende benaderingen en een vriendschappelijke relatie is veelal veel minder moeilijk en complexer om te vertellen dat je het syndroom hebt, immers doet het er niet toe of je wel of niet vruchtbaar bent bijvoorbeeld, simpelweg omdat het geen gezamenlijke wens op dat moment is of überhaupt bij de betreffende relatie past. Daarnaast wil ik toch het thema seksualiteit hier gelijktijdig mee aanhalen. Het is immers geen onbekend gegeven dat een Klinefelter-man onderontwikkeld is in secundaire geslachtskenmerken. Hoe ga je daar mee om bijvoorbeeld.
Om die reden ben ik ook weer een zoektocht begonnen naar mijn ex-en. En dan vind ik het stiekem wel een nadeel dat ik er niet zoveel heb, omdat je dan minder kaders hebt. Mijn eerste ex, Heleen, die wilde er helaas niet aan meewerken, dat vind ik zelf wel het meest jammere, gezien ik met haar de langste relatie had en zij mij dus langdurig heeft meegemaakt. Ondanks dat het wel 5/6 jaar geleden is. Wel heeft Heleen goedkeuring gegeven voor een deel in het boek, dus dat is wel weer prettig. Daar ben ik gelukkig open over. Eigenlijk heb ik nog twee kansen hierna van ex-en, die eventueel willen meewerken, maar helaas heb ik daar nog niets van vernomen. Het is dus nog even afwachten hoe of wat. Ik wil met name graag van ze weten of ze in verhouding tot andere jongens ook mij als “anders” ervaarden in het verleden en gezien het hoofdstuk over seksualiteit gaat, hoe zij dat ervaarden en of zij ondanks onderontwikkeling, dat als onprettig hebben ervaart. Ik kan natuurlijk voor mijzelf wel herinneren hoe en wat, maar ik heb het nooit op deze manier benaderd, dus dat is iets wat nog een vraagteken is. Daarnaast zou ik graag willen weten, of zij de borstvorming die ik altijd eigenlijk al heb gehad, als bezwaar vonden. Het is dus nog even afwachten of daar een antwoord op komt, anders moet ik het vooral doen met de vermoedens die ik heb op basis van mijn ervaring van mijn kant met hen, maar dat is altijd anders dan wanneer zij hen verhaal doen vanuit hun eigen perspectief.
De vragenlijst is overigens verder goed gegaan. Zo’n 140 jongedames hebben deelgenomen en morgenavond word de lijst definitief offline gehaald, zodat ik kan beginnen met schrijven van het nieuwe hoofdstuk, waarin ik begin met mijn eigen verleden rondom relaties te evalueren en dan te betrekken met het syndroom van Klinefelter. Heb ik er eigenlijk iets van gemerkt? En zo ja, wat heb ik dan gemerkt? En gezien ik eigenlijk single ben, kan ik het ook niet echt hebben over hoe ik er nu in sta met een relatie, al is dat niet heel raar op een 23-jarige leeftijd dat je dan nog “zoekende” bent naar de juiste persoon om je leven mee te delen. Daarom is juist dit boek, voor alle andere zoekers, dus ga ik vooral in op de vraag; stel ik krijg in de toekomst een relatie, hoe zou dat wezen, wanneer vertel je het en op welke wijze. Ik ben zelf nogal extravert, maar er zijn genoeg die dat niet zijn. Aan de hand van de 140 jongedames die elk een eigen inzicht hebben gegeven hoe zij graag willen dat je het verteld, kan ik gelukkig heel veel handvaten uit halen. Natuurlijk: ieder persoon is anders, en vanzelfsprekend is er niet 1 manier, maar wederom is communicatie hierin ook het sleutelwoord. Ook heb ik even gekeken op het forum van de Klinefeltervereniging (alleen toegankelijk voor leden), waar helaas ook niets op staat over deze thema’s. Wederom komt hier het probleem naar voren dat veel mannen met Klinefelter er pas achter komen wanneer zij een (vaste) relatie hebben, dus zich al minder bezig houden met deze onderwerpen. Volgende week ga ik dus echt eens starten met die onderwerp in het boek en hoop dat mijn andere 2 ex-en alsnog ertoe besluiten om te reageren.
NB: Heleen is een fictieve naam voor de persoon, omdat Heleen liever niet met haar echte naam in het boek zou willen komen.
There is One comment
ik vindt moooi zoals je alles verwoord maar houd er wel rekening mee dat iedereen ook dat op zijn eigen manier ervaard en dat geen wat jij daar plaatst wel bij mag staan dat jou ervaring met ks is want als ik lees haal ik er erg weinig uit wat met ks te maken heeft ik heb zelf sins mij 13e en ik ben er voorzichtig toen mee op gesproken ik heb wel redelijk wat vrouwelijk vriendinnen gehad waar ook meer mee gebeurde en namen me zoals ik was. je zegt ook dat een ks persoon onder ontwikkeld is das ook niet helemaal waar in somige gevallen wel maar ik mag echt niet klagen ik zit boven het gemiddelte kwa omgv van dus een vrouw zou eerder zeggen dat kani k nooit hebben.
en je zegt van wanneer vertel je het ik heb meteen verteld tegen toen mijn vriendin dan is voor haar kiesje voor mij of laat je me barsten
nou gelukkig ik ben 9jaar getrouwd16 jaar samen dus ik klaag niet